ได้กลับมาพบกันอีกครั้งครับ.............หลังจากหายตัวไปนาน ทุกท่านยังคงสบายดีไหมครับ
วันนี้ที่ม.บูรภา เป็นช่วงวันรับปริญญาครับ ต้องขอแสดงความยินดีทุกท่านที่จะได้รับปริญญาด้วยครับ อย่างใจจริง ขอให้มีความสุขกันทุกท่านนะครับ
แต่สำหรับคนอย่างผมเนี่ย ไม่ได้มีความสุขเลยนะครับ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบหรืออะไรหรอกครับ แค่รู้สึกว่า "ตัวกูทำอะไรอยู่วะ" (ขออภัยที่ใช้คำหยาบคายครับ) มันก็มาจากที่ผมซิ่วนะครับ ถ้าผมไม่ซิ่ว ป่านนี้ผมคงเรียนจบและรับปริญญาไปแล้ว
วันนี้ผมเข้ามาในมหาลัย เห็นเพื่อนๆหลายคนเค้าแต่งชุดรับปริญญากัน ก็ทักบ้าง ไม่ทักบ้าง แล้วแต่สมควรและสถานการณ์ แต่ความเป็นจริงวันนี้ผมไม่อยากทำอะไรเลยให้ตายสิ ยิ่งเข้ามาในมหาลัย ยิ่งเห็นภาพที่ทุกคนมีความสุข ผมยิ่งไม่สงบ ยิ่งเจ็บปวด และยิ่งโทษตัวเองเข้าไปอีก เพราะถ้าจะว่ากันตามตรงที่เห็น ที่ทุกคนเตรียมตัวรับปริญญา ก็รุ่นเดียวกับผมทั้งนั้นแหละครับ ...แต่มัยังไม่ถึงเวลาของผม...
ที่พูดนี้ไม่ใช่ผมมีจุดประสงค์อะไรไม่ดีต่อผู้อื่นนะครับ แต่ผมแค่ต้องการจะแสดงความรู้สึกที่มีอยู่ภายในตัวเท่านั้น เป็นความรู้สึกที่ตัวผมมีมุมมองอย่างไรเกี่ยวกับตัวเอง นี่มันอาจจะเป็นเวรกรรมของผมก็ได้
แต่ผมไม่คิดที่จะยอมแพ้หรอกครับ แม้การตัดสินใจผิดพลาดในอดีตทำให้ต้องเสียเวลาไป ๑ ปีก็ตาม แต่ถ้ายังไม่ถึงจุดหมาย มันก็ยังไม่จบ ชีวิตผมต้องดำเนินต่อไป ความผิดพลาดมันมีได้ทุกคน เหมือนที่นโปเลียนเคยกล่าวไว้ว่า "คนไม่เคยผิดพลาด ไม่ใช่คน" เพราะฉะนั้นแล้วเมื่อล้ม ก็ต้องลุกขึ้นมาใหม่
......เรื่องราวยังไม่จบ แล้วพบกันใหม่บนความสำเร็จ......
